تأثیر تمرینات ثباتی برمیزان درد، ناتوانی عملکردی و سطح مقطع عضله مولتی فیدوس در زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی

سابقه و هدف: ضعف عضلات تنه و فقدان کنترل حرکتی در عضلات عمقی تنه از جمله مولتی فیدوس یکی از ریسک فاکتورهای مهم در ایجاد کمردرداست، از این رو تقویت این عضلات تاثیر معنی داری در بهبود کمردرد خواهد داشت. هدف از این مطالعه بررسی تأثیرات تمرینات ثباتی برشدت درد، ناتوانی عملکردی و سطح مقطع عضله مولتی فیدوس در افراد مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی می باشد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی بالینی می باشد. در مجموع 30 زن در این مطالعه شرکت کردند. پانزده نفر مبتلا به کمردرد مزمن با علت نامشخص به عنوان گروه تجربی و 15 نفر بدون هیچ گونه عارضه کمردرد به عنوان گروه کنترل مورد مطالعه قرارگرفتند. گروه تجربی ۱۲ هفته (۳ بار در هفته) تمرینات ثباتی را دریافت می کردند درحالی که گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نمی کردند. شدت درد، میزان ناتوانی عملکردی و سطح مقطع عضله مولتی فیدوس به ترتیب با استفاده از مقیاس دیداری درد، پرسشنامه ناتوانی عملکردی اوسوستری والتروسونوگرافی قبل و بعد از مداخله اندازه گیری شدند. یافته ها: تغییرات درون گروه با استفاده از آزمون t-test زوجی نشان می دهد که کلیه متغیرها در گروه تجربی به طور معنی داری بهبود یافته اند (05/0< p) در همه موارد). آنالیز بین گروه ها با استفاده از t-test مستقل در قبل از مداخله اختلاف معنی داری را بین دو گروه در سطح مقطع عضله مولتی فیدوس نشان می دهد (05/0< p). بعد از مداخله، اختلاف معنی داری بین دو گروه در سطح مقطع عضله مولتی فیدوس یافت نشد (05/0> p). استنتاج: نتایج نشان می دهد که تمرینات ثباتی باعث بهبود درد، کاهش ناتوانی حرکتی و افزایش سطح مقطع عضله مولتی فیدوس در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی شده است. پیشنهاد می گردد مطالعات دیگری با استفاده از نمونه های بیش تر جهت تأیید یافته های مطالعه حاضر انجام گیرد.